Bij het opvoeden van kinderen stoten we telkens weer op een stille waarheid: dat jonge mensen niet enkel leren door uitleg, maar vooral door wat ze ons onbewust zien doen. Ieder gebaar, elke toon, iedere oprechte of gespeelde emotie die ze bij ons opvangen, nestelt zich in hun wezen. Dat inzicht, geworteld in de kern van opvoeding, werpt een scherp licht op hoe wij piano onderwijzen. Het stelt niet enkel de vraag wat  wij leren aan, maar vooral wie  wij zijn terwijl we het do

Laat me beginnen met te zeggen dat wat volgt kritiek mag oproepen, maar ik bied dit niet aan als verwijt, maar als een oprechte en bewogen oproep. Er woont een diepe droefheid in mij wanneer ik kijk naar wat de muziekwereld is geworden. Wat ooit een heilige ruimte voor de ziel was, is op veel plekken verworden tot iets glanzends, efficiënts, maar geestelijk leeg. Instellingen die beweren het hoogste culturele erfgoed te vertegenwoordigen, lijken vaker op marktplaatsen dan op

De weg van het pianospel, of die nu in de jeugd begint of op latere leeftijd, is veel meer dan het verwerven van technische vaardigheid of het getrouw naspelen van een partituur. In wezen is het een microkosmos van menselijke ontwikkeling, een pad waarop denken, voelen en willen worden verfijnd en in harmonie gebracht. Wie pianostudie begrijpt als een proces van diepe menselijke vorming, herinnert zich opnieuw het heilige doel van muziek: niet als vermaak, niet als sociaal be

Sommige pianisten worden bewonderd, bestudeerd, geanalyseerd. Over hen wordt gesproken in termen van techniek, expressie, stijl. Maar Michelangeli? Die moet men ondergaan. Men kan zich aan hem spiegelen, maar begrijpen doet men hem niet. Zijn spel was een ritueel, een sacrament, een moment waarin de tijd stilviel en de klank een vorm van openbaring werd. Ik heb hem zestig jaar beluisterd, hem live gezien, en telkens weer was het alsof ik een priester zag die zich klaarmaakte

https://www.youtube.com/watch?v=baUThSI0xwA De kunst van de Lieder-uitvoering vereist een synthese van diepgaand tekstueel inzicht en een uitmuntende muzikale verfijning. Het is niet louter een samensmelting van stem en piano, maar eerder een symbiotische dialoog waarin elk element het andere vormt en erop reageert met de grootste gevoeligheid. In Wigmore Hall belichaamden bariton Konstantin Krimmel en pianist Ammiel Bushakevitz dit ideaal, en brachten zij een recital van ze

Een pianiste die ons eraan herinnert dat de grens tussen kunst en zelfverheerlijking vaak vervaagt. De Pianist en de Spiegel: Wanneer Ego de Kunst Overschaduwt Muziek is altijd een paradox geweest, een ambacht van precisie en discipline, maar tegelijkertijd een kunst van kwetsbaarheid en overgave. Het is een taal die verder reikt dan het individu, een brug naar iets groters. En toch is er onder musici een bepaald type uitvoerder voor wie het podium niet slechts een plaats van