OP ZOEK NAAR ZUIVERHEID: EERBETOON AAN DE INTEGRITEIT VAN CHOPINS PIANOCONCERTO IN FA MINEUR.

Het is met een mengeling van ongeloof en verbijstering dat ik de recente trend waarneem van pianisten die, in een vertoon van misplaatste eigendunk, noten, passages en zelfs complete ongevraagde cadenzen invoegen in bijvoorbeeld Chopin's Pianoconcerto nr. 2. Dergelijk pretentieus gedrag ondermijnt niet alleen de integriteit van een werk dat vereerd wordt om zijn exquise balans en emotionele diepgang, maar onthult ook een alarmerend gebrek aan respect voor de oorspronkelijke bedoeling van de componist.

De veronderstelling dat je een meesterwerk dat al uitmuntend is kunt verbeteren of verfraaien, getuigt van arrogantie en een diep onbegrip van muzikale expressie .

In zijn onvervalste vorm belichaamt Chopins concerto een delicate dialoog tussen de piano en het orkest, een gesprek dat rijk is aan nuances en subtiliteiten die geen extra versiering nodig hebben. De vermetelheid om een willekeurige cadenz (geen enkele aanduiding hiervoor in de score trouwens) in te lassen verstoort niet alleen deze heilige uitwisseling, maar vermindert ook de ervaring van de luisteraar en reduceert een moment van diepgaaand kunstenaarsschap tot louter spektakel.

Door te streven naar persoonlijke lof dreigt men de essentie van de muziek te overschaduwen - een misdaad van flagrante proporties in het domein van de uitvoering. Het is essentieel om te onthouden dat de ware artiest niet de aandacht op zichzelf wil vestigen, maar het werk in al zijn glorie wil belichten, zodat het publiek zich kan verdiepen in de schoonheid van dit opus. Daarom is het toevoegen van dergelijke frivoliteiten niet alleen ongegrond, maar ook een belediging aan de nalatenschap en het genie van Chopin en degenen die zijn muziek hebben geëerd met authentieke interpretaties. Men zou er goed aan doen om nederigheid te omarmen en te erkennen dat het meesterschap van grote werken niet in verfraaiing ligt, maar in trouw aan hun oorspronkelijke pracht.

Aan degenen die de partituur zouden durven veranderen, laat het duidelijk zijn: kunstenaarsschap ligt niet in het verfraaien van het verleden, maar in het getrouw weergeven van de schoonheid ervan. De essentie van grote muziek ligt in haar puurheid, die alleen kan worden aangetast door de arrogantie van degenen die deze fundamentele waarheid niet begrijpen. Chopins meesterwerk staat compleet, onaantastbaar in zijn perfectie. Mogen we het eren door zijn stem ongehinderd te laten weerklinken, opdat we onze geliefde kunstvorm niet reduceren tot louter ijdelheid en zo de magie verliezen die al generaties lang de harten boeit. Uiteindelijk moet de muziek zelf stralen, vrij van de schaduwen van pretentie, en het pad verlichten voor iedereen die de diepe diepten ervan wil begrijpen.

Geschreven Sine ira et studio